.gif)
Ο Ιωάννης Ματσόπουλος με τη διαθήκη του άφησε όλη την τεράστια ακίνητη περιουσία του στο Δήμο
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ - Ο Ευπατρίδης και Ευεργέτης.
Μια σύντομη σκιαγράφηση
"Μαζί με την οικονομική επιφάνεια προσπαθούσε και κατόρθωνε να γίνεται και κοινωνικός παράγοντας, με ιδιαίτερη πρόσβαση σε χώρους ευαίσθητης ανθρώπινης προσφοράς…"
Ένας πραγματικός ευπατρίδης υπήρξε στη ζωή του ο Ιωάννης Αναστ. Ματσόπουλος. Που εξελίχθηκε σε μεγάλο ευεργέτη της πόλης μας, μετά τον θάνατο, καθώς με τη διαθήκη του άφησε όλη την τεράστια ακίνητη περιουσία του στο Δήμο, με κυριότερο στοιχείο τον ομώνυμο παραδοσιακό μύλο (και το πάρκο), που αποτελεί μνημείο αρχιτεκτονικής για τον Ελλαδικό χώρο κι' αρχίζει να βρίσκεται συχνά στο επίκεντρο της πολιτιστικής κίνησης των Τρικάλων.
Ποιος ήταν, λοιπόν, ο Ιωάννης Ματσόπουλος και πως οδηγήθηκε στη γενναία -ιδιαίτερα για την εποχή μας - απόφαση να κάνει κληρονόμο το Δήμο, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα όλες τις άλλες κοινωνικές ή συγγενικές παραμέτρους, που ασκούν συναισθηματική πίεση σε τέτοιες περιπτώσεις;
Αξίζει μία, λακωνική έστω, σκιαγράφηση της προσωπικότητας του, της δράσης του και γενικότερα της κοινωνικής του παρουσίας στον Τρικαλινό περίγυρο, αφ' ότου, το 1895 ήλθε μικρός στην πόλη μας από το χωριό Ελάτη Ζαγορίου, μέχρι το θάνατο του, την 1η Μαρτίου 1978.
Από τότε που ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία σαν απλός υπάλληλος μέχρι που η εργατικότητα, η τιμιότητα και το δημιουργικό του πνεύμα τον ανέβασαν στο βάθρο του πετυχημένου επιχειρηματία. Αλλά και του διακεκριμένου πολίτη.
Που μαζί με την οικονομική επιφάνεια προσπαθούσε και κατόρθωνε να γίνεται και κοινωνικός παράγοντας. Με ιδιαίτερη πρόσβαση σε χώρους ευαίσθητης ανθρώπινης προσφοράς.
Όπως κατά την εποχή που μεσουρανούσε στα τοπικά μας δρώμενα, εκφράζονταν μέσα από φιλανθρωπικά σωματεία και ιδρύματα. Βάζοντας τη σφραγίδα της εμπιστοσύνης, της αμεροληψίας και του αλτρουισμού στην προεδρία του τοπικού τμήματος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, του ΠΙΚΠΑ, του Γενικού Νοσοκομείου και πιο ευρύτερα, της Εταιρείας Αποφυλακιζομένων και της Λέσχης Τρικάλων.
Με επιστέγασμα της όλης επίγειας διαδρομής του τη δωρεά της περιουσίας του στο Δήμο. Η μόνη έκπληξη που δημιουργήθηκε όταν την επομένη του θανάτου, την 2α Μαρτίου 1978 δημοσιεύθηκε η διαθήκη του.
Γιατί ενώ όλοι ήταν σίγουροι πως ο Γιάννης Ματσόπουλος θα καθιστούσε κληρονόμο του το Νοσοκομείο της πόλης μας - επειδή επί σειρά ετών ήταν πρόεδρος του Δ.Σ. του ή στον Ερυθρό Σταυρό - του οποίου επίσης υπήρξε πρόεδρος του τοπικού τμήματος, αλλά και προσωπικός φίλος του Γενικού Προέδρου Γεωργακόπουλου, υπηρεσιακού πρωθυπουργού γι κάποιους μήνες της Ελλάδας - ο Ηπειρωτικής καταγωγής μεγάλος ευεργέτης - ακολουθώντας ίσως το παράδειγμα άλλα συμπατριωτών του - καθιστούσε το Δήμο Τρικκαίων γενικό κληρονόμο και διαχειριστή της περιουσίας του.
Αν και πίσω από αυτή την ξαφνική, για όλους, αλλαγή της διαθήκης του, κρύβεται η πειστική παρέμβαση του τότε Δημάρχου Κώστα Παπαστεργίου, που έκανε τον Γιάννη Ματσόπουλο να υιοθετήσει την λογική ότι τα ακίνητα έπρεπε να επιστρέψουν στον Τρικαλινό λαό, που στήριξε και άνδρωσε αυτή την επιχείρηση, την αλευροβιομηχανία Ματσόπούλου.
Συγκεκριμένα δε - όπως έχει καταγραφεί - λίγους μήνες πριν το θάνατο του, ο Γιάννης Ματσόπουλος είχε μία συνάντηση στο σπίτι του αείμνηστου γιατρού και φίλου του Λεωνίδα Μακρή με συμμετοχή του κ. Κων. Παπαστεργίου στη διάρκεια της οποίας συζητήθηκαν τα κληρονομικά των δύο επώνυμων Τρικαλινών. Τότε ο Ματσόπουλος πείστηκε να αφήσει την περιουσία του στο Δήμο, ενώ ο Μακρής παρέμεινε στη θέση του να καταστήσει εκτελεστές της διαθήκης του συγγενικά του πρόσωπα μαζί με την επιθυμία του να δημιουργήσει ένα ίδρυμα κοινωνικής παρέμβασης.
Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τον μεγάλο ευεργέτη της πόλης μας. Όμως σαν δημοσιογράφος για αρκετά χρόνια πριν το θάνατο του, μπορώ να καταθέσω την καταλυτική εντύπωση που μου είχε δημιουργηθεί από την όλη δραστηριότητα, την παρουσία και την συμπεριφορά αυτού του Τρικαλινού. Που η μορφή και η ζωή του ταυτίζονταν απόλυτα με τον χαρακτηρισμό ενός σοβαρού, καλοκάγαθου και δημιουργικού ανθρώπου με άψογη πάντα εμφάνιση και συμπεριφορά ο οποίος κατόρθωνε να προσπερνά την προσωπική του μοναξιά (παρέμεινε άγαμος) με το ενδιαφέρον και την αγάπη του για τους άλλους.
Ένας πραγματικός ευπατρίδης με σφραγίδα μεγάλου Ευεργέτη πια...
Άρθρο του κ. Θύμιου Γρ. Λώλη, Δημοσιογράφου.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ - Ο Ευπατρίδης και Ευεργέτης.
Μια σύντομη σκιαγράφηση
"Μαζί με την οικονομική επιφάνεια προσπαθούσε και κατόρθωνε να γίνεται και κοινωνικός παράγοντας, με ιδιαίτερη πρόσβαση σε χώρους ευαίσθητης ανθρώπινης προσφοράς…"
Ένας πραγματικός ευπατρίδης υπήρξε στη ζωή του ο Ιωάννης Αναστ. Ματσόπουλος. Που εξελίχθηκε σε μεγάλο ευεργέτη της πόλης μας, μετά τον θάνατο, καθώς με τη διαθήκη του άφησε όλη την τεράστια ακίνητη περιουσία του στο Δήμο, με κυριότερο στοιχείο τον ομώνυμο παραδοσιακό μύλο (και το πάρκο), που αποτελεί μνημείο αρχιτεκτονικής για τον Ελλαδικό χώρο κι' αρχίζει να βρίσκεται συχνά στο επίκεντρο της πολιτιστικής κίνησης των Τρικάλων.
Ποιος ήταν, λοιπόν, ο Ιωάννης Ματσόπουλος και πως οδηγήθηκε στη γενναία -ιδιαίτερα για την εποχή μας - απόφαση να κάνει κληρονόμο το Δήμο, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα όλες τις άλλες κοινωνικές ή συγγενικές παραμέτρους, που ασκούν συναισθηματική πίεση σε τέτοιες περιπτώσεις;
Αξίζει μία, λακωνική έστω, σκιαγράφηση της προσωπικότητας του, της δράσης του και γενικότερα της κοινωνικής του παρουσίας στον Τρικαλινό περίγυρο, αφ' ότου, το 1895 ήλθε μικρός στην πόλη μας από το χωριό Ελάτη Ζαγορίου, μέχρι το θάνατο του, την 1η Μαρτίου 1978.
Από τότε που ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία σαν απλός υπάλληλος μέχρι που η εργατικότητα, η τιμιότητα και το δημιουργικό του πνεύμα τον ανέβασαν στο βάθρο του πετυχημένου επιχειρηματία. Αλλά και του διακεκριμένου πολίτη.
Που μαζί με την οικονομική επιφάνεια προσπαθούσε και κατόρθωνε να γίνεται και κοινωνικός παράγοντας. Με ιδιαίτερη πρόσβαση σε χώρους ευαίσθητης ανθρώπινης προσφοράς.
Όπως κατά την εποχή που μεσουρανούσε στα τοπικά μας δρώμενα, εκφράζονταν μέσα από φιλανθρωπικά σωματεία και ιδρύματα. Βάζοντας τη σφραγίδα της εμπιστοσύνης, της αμεροληψίας και του αλτρουισμού στην προεδρία του τοπικού τμήματος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, του ΠΙΚΠΑ, του Γενικού Νοσοκομείου και πιο ευρύτερα, της Εταιρείας Αποφυλακιζομένων και της Λέσχης Τρικάλων.
Με επιστέγασμα της όλης επίγειας διαδρομής του τη δωρεά της περιουσίας του στο Δήμο. Η μόνη έκπληξη που δημιουργήθηκε όταν την επομένη του θανάτου, την 2α Μαρτίου 1978 δημοσιεύθηκε η διαθήκη του.
Γιατί ενώ όλοι ήταν σίγουροι πως ο Γιάννης Ματσόπουλος θα καθιστούσε κληρονόμο του το Νοσοκομείο της πόλης μας - επειδή επί σειρά ετών ήταν πρόεδρος του Δ.Σ. του ή στον Ερυθρό Σταυρό - του οποίου επίσης υπήρξε πρόεδρος του τοπικού τμήματος, αλλά και προσωπικός φίλος του Γενικού Προέδρου Γεωργακόπουλου, υπηρεσιακού πρωθυπουργού γι κάποιους μήνες της Ελλάδας - ο Ηπειρωτικής καταγωγής μεγάλος ευεργέτης - ακολουθώντας ίσως το παράδειγμα άλλα συμπατριωτών του - καθιστούσε το Δήμο Τρικκαίων γενικό κληρονόμο και διαχειριστή της περιουσίας του.
Αν και πίσω από αυτή την ξαφνική, για όλους, αλλαγή της διαθήκης του, κρύβεται η πειστική παρέμβαση του τότε Δημάρχου Κώστα Παπαστεργίου, που έκανε τον Γιάννη Ματσόπουλο να υιοθετήσει την λογική ότι τα ακίνητα έπρεπε να επιστρέψουν στον Τρικαλινό λαό, που στήριξε και άνδρωσε αυτή την επιχείρηση, την αλευροβιομηχανία Ματσόπούλου.
Συγκεκριμένα δε - όπως έχει καταγραφεί - λίγους μήνες πριν το θάνατο του, ο Γιάννης Ματσόπουλος είχε μία συνάντηση στο σπίτι του αείμνηστου γιατρού και φίλου του Λεωνίδα Μακρή με συμμετοχή του κ. Κων. Παπαστεργίου στη διάρκεια της οποίας συζητήθηκαν τα κληρονομικά των δύο επώνυμων Τρικαλινών. Τότε ο Ματσόπουλος πείστηκε να αφήσει την περιουσία του στο Δήμο, ενώ ο Μακρής παρέμεινε στη θέση του να καταστήσει εκτελεστές της διαθήκης του συγγενικά του πρόσωπα μαζί με την επιθυμία του να δημιουργήσει ένα ίδρυμα κοινωνικής παρέμβασης.
Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τον μεγάλο ευεργέτη της πόλης μας. Όμως σαν δημοσιογράφος για αρκετά χρόνια πριν το θάνατο του, μπορώ να καταθέσω την καταλυτική εντύπωση που μου είχε δημιουργηθεί από την όλη δραστηριότητα, την παρουσία και την συμπεριφορά αυτού του Τρικαλινού. Που η μορφή και η ζωή του ταυτίζονταν απόλυτα με τον χαρακτηρισμό ενός σοβαρού, καλοκάγαθου και δημιουργικού ανθρώπου με άψογη πάντα εμφάνιση και συμπεριφορά ο οποίος κατόρθωνε να προσπερνά την προσωπική του μοναξιά (παρέμεινε άγαμος) με το ενδιαφέρον και την αγάπη του για τους άλλους.
Ένας πραγματικός ευπατρίδης με σφραγίδα μεγάλου Ευεργέτη πια...
Άρθρο του κ. Θύμιου Γρ. Λώλη, Δημοσιογράφου.
Επιστροφή
