Tέλη του 18ου αιώνα περί το 1791 στη Θεσσαλία αλλά και στα Τρίκαλα ξεσπά φοβερή και θανατηφόρος επιδημία πανούκλας. (Βλέπε σχετικά άρθρα)

Η επιδημία στην πόλη των Τρικάλων θερίζει κυριολεκτικώς τον τουρκικόν κατά προτίμησιν πληθυσμόν της.



Οι χριστιανικές οικογένειες φροντίζουν μετά από συμβουλές και την βοήθεια πρακτικών ιατρών να εμβολιασθούν.
Αντιθέτως, οι μουσουλμανικές οικογένειες της πόλης λόγω μοιρολατρείας δεν έλαβαν μέτρα κατά της νόσου.

Έκθαμβοι και εξοργισμένοι οι Τούρκοι της πόλης μας δεν ήξεραν που να αποδώσουν την προτίμηση αυτή του χάρου και άρχισαν  να εξεγείρονται κατά των απίστων γκιαούρηδων οι οποίοι έμειναν απρόσβλητοι ενώ αυτοί καίτοι πιστοί εξολοθρεύονταν καθημερινώς.

Η απειλή να σφαγιασθούν χιλιάδες συμπολίτες είναι ορατή...


Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Τι κάνει λοιπόν ο παμπόνηρος τούρκος δικαστής, ο "γκαβοκατής" όπως τον λέγανε οι Χριστιανοί Τρικαλινοί προφανώς από κάποιο "κουσούρι" που είχε στα μάτια...

Είπε στους εξαγριωμένους Οθωμανούς πως ο Αλλάχ θέλει να χτίσει μια μεγάλη σκάλα στον παράδεισο και χρειάζεται εργατικά χέρια.

Ήτο επομένως φυσικό ο Αλλάχ να προτιμήσει γιά την ιερή αυτή εργασία χέρια "πιστών" οι οποίοι μάλιστα πρέπει να χαίρουν για την προτίμησή του αυτή, να τον ευγνωμονούν καθώς τους χριστανούς δεν θέλει ούτε... να τους ξέρει.

Μ' αυτό τον τρόπο παμπόνηρος Κατής κατώρθωσε να κατευνάση τα πνεύματα των αφελών πιστών και να αποσοβήσει την σφαγή, η σκάλα όμως που είχε πέσει ήταν τόσο μεγάλη ώστε ο Αλλάχ χρειάσθηκε να προσλάβει πάρα πολλούς πιστούς για... εργασία !

Οι Οθωμανοί το πίστεψαν και η αιματοχυσία απεφεύχθη.

Στην πόλη δημιουργήθηκε ένα τεράστιο νεκροταφείο που οι Τρικαλινοί ονόμασαν "τρανά μνήματα", είναι η σημερινή συνοικία του πρώην γυμνασίου "ΘΗΛΕΩΝ" γνωστή και ως "Βουλγάρικα". (Βλέπε σχετικά άρθρα)

Την ανέκδοτη αυτή ιστορία την δημοσίευσε  ο «ΤΡΙΚΚΑΙΟΣ» στο φύλλο της εφημερίδας «ΘΑΡΡΟΣ» στις 1-10-1919  και την παραθέτουμε όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε με τον παρακάτω τίτλο:


Εφημερίδα «ΘΑΡΡΟΣ» των Τρικάλων 1-10-1919

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΙ Η ΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ.

Όλοι μας θα ενθυμούμεθα τα μεγάλα τούρκικα μνήματα εις την μεσημβρινήν  άκρηv των Τρικκάλων, όπου σήμερον οι αδεσποτοφάyοι  συμπολίται μας  ανενόχλητοι  καταλαμβάνουν και μεταβάλουν εις καπνοφυτείας και ιδιοκτησίας των το δημόσιον  εκείνο μέρος, το οποίον θα ήτο δυνατόν με ολίγην  καλήν  θέλησιν  να  χρησιμεύση ως θαυμάσιος κήπος και ως  εξοχικόν  κέντρον της πόλεώς μας, στερουμένης  παντελώς τοιούτου.

Κατ ενώ όλοι ενθυμούμεθα τα μνήματα ελάχιστοι ημών ίσως να γνωρίζουν την ιστορία των και  εγώ δε κατ' αυτάς έτυχε να την μάθω εξ αφηγήσεως του καλού μου φίλου  Τ. ανήκοντος εις μίαν από τας  εγκυροτέρας  και τας αρχαιοτέρας  Τρικκαλινάς οικογενείας

Επειδή το ανέκδοτον είναι αρκετά χαριτωμένον και  μας παρουσιάζει μίαν σελίδα ιστορίας της πόλεώς μας κατά τους σκοτεινούς χρόνους της τουρκοκρατίας, είναι άλλωστε σήμερον με την εξαπλωθείσαν εις την πόλιν μας επιδημίαν της ευλογίας  και πολύ επίκαιρον, εσκέφθην να το παραδώσω εις την δημοσιότητα να το μάθωμεν όλοι μας.

Αι επιδημικαί ασθένειαι δεν έλειψαν κατά καιρούς να εγκαθίστανται εις την πόλιν  μας.
Η παράδοσίς μας λέγει ότι επιδημία χολέρας και επιδημία πανώλους ακόμη αποδεκάτισαν άλλοτε τον πληθυσμόν της,  είχε φαίνεται πάντοτε η πόλη μας την σημερινήν  καθαριότητα, μόνον που δεν μας είχε άλλοτε ηλεκτροφωτισμόν κατά  τον εξοχώτατον  Χαράλαμπον Περγαντήν, να γνωμοδοτεί ότι πρέπει να είμεθα ευγνώμονες εις  τον ανάδοχον του ηλεκτροφωτισμού, διότι του πληρώνομεν φόρον  υποτελείας 2,80 ο κιλοβάτ.

Το (1813) ήλθε κατ μία φοβερά κατ θανατηφόρος επιδημία ευλοyίας ή οποία εθέρισε κυριολεκτικώς τον  τουρκικόν κατά προτίμησιν πληθυσμόν της.

Όλος ο χώρος τον οποίον αναφέραμεν  είχε γεμίσει τότε από μνήματα των αποθνησκόντων εξ ευλοyίας Οθωμανών.

Αι χριστιανικαί όμως οικογένειαι έργον φρονήσεως ποιούσαι άλλαι είχον εγκαταλείψει εγκαίρως την πόλιν και άλλαι τη βοηθεία των πρακτικών ιατρών, είχον κατορθώσει  να εμβολιασθούν και τοιουτοτρόπως έμεινε αποκλειστική βορά της απαισίας επιδημίας ο τούρκικος πληθυσμός, όστις λόγω της μοιρολατρείας του ουδέν' ηννόει να λάβη κατά της νόσου.

Έκθαμβοι και εξοργισμένοι, συνάμα οι Τούρκοι της πόλης μας δεν ήξεραν που να αποδώσουν την προτίμηση αυτήν του χάρου και ήρχισαν εν τω φανατισμώ των να εξεγείρονται κατά των απίστων γκιαούρηδων οι οποίοι έμειναν απρόσβλητοι ενώ αυτοί καίτοι πιστοί εξολοθρεύονταν καθημερινώς.

Επί τοσούτον μάλιστα ήναψεν ο άγριος φανατισμός των ώστε εμελέτησαν και ήσαν έτοιμοι να προβούν εις σφαγάς των χριστιανών εάν εγκαίρως δεν επενέβαινεν η σωφροσύνη του Κατή, όστις έμαθεν το σχέδιον των σφαγών και είχε τους ιδιαιτέρους φαίνεται λόγους του και τα συμφέροντά του να μείνη η πόλις ήσυχος.

ΣΕ παράδοση αναφέρει ότι ο Κατής εκείνος ήτο μονόφθαλμος και μεταξύ του κύκλου των χριστιανών αποκαλείτο «ο γκαβοκατής».

Διέταξε λοιπόν ο γκαβοκατής κήρυκα να καλέση όλους τους πιστούς εις το κεντρικόν τζαμί, (όπου σήμερα η κεντρική  πλατεία της πόλεώς μας), διότι ήθελε να τους ανακοινώση εν όνειρό του και να τους εξηγήση το καθ' ύπνο του τι του είπεν ο Αλλάχ διά την φοβεράν ασθένειαν.

 Την επομένην ημέραν Παρασκενήν, το τζαμί και όλος ο πέριξ χώρος ήτο πλήρης απο πιστούς οι οποίοι συν γυναιξί και τέκνοις, φύλλα και χορτάρια έσπευσαν να λάβουν την ευλογίαν του Αλλάχ, μεταδίδοντες εν τω συνωστισμώ προς αλλήλους συγχρόνως και την ευλογίαν.

Ιδού τι περίπου ο γκαβοκατής εξήγησεν εις τους πιστούς μουσουλμάνους, ότι μια  σκάλα του Παραδείσου είχε πέσει και ο Αλλάχ είχεν ανάγκην εργασιών διά να επιδιορθώσει αυτήν.

Ήτο επομένως φυσικόν να προτιμήσει διά την ιεράν ταύτην εργασίαν χείρας πιστών οι οποίοι πρέπει να χαίρουν διά την προτίμηση του Αλλάχ και να μη μνησικακούν και να επιτίθενται κατά των χριστιανών τους οποίους ο Μωάμεθ περιφρονεί και ούτε Θέλει να τους ξεύρει.

Δια του μέσου τούτου ο παμπόνηρος Κατής κατώρθωσε να κατευνάση τα πνεύματα των αφελών πιστών και να αποσοβήση την σφαγήν, η σκάλα όμως που είχε πέσει ήταν τόσο μεγάλη ώστε ο Αλλάχ εχρειάσθη να μετακαλέσει πάρα πολλούς πιστούς, όπως και σήμερον ακόμη φαίνεται διά την έκτασιν του τουρκικού μουσηλίου στα μεγάλα μνήματα.»



  Κράτα το