Ελληνικά Πανεπιστήμια

Χαίρε πατρίδα του πολιτισμού, της δημοκρατίας, της ελευθερίας και του ατενίσματος του μέλλοντος. Ατενίζουμε στο Σούνιο μου φαίνεται, και τα μαύρα πανιά έρχονται."



“Είμαι πλέον στο 1 μάθημα για πτυχίο. Σε μια σχολή που δεν απόλαυσα ποτέ που μπήκα, παρότι προσπάθησα να την χαρώ.

Δεν την απόλαυσα όχι λόγω του αντικειμένου της αλλά λόγω της τραγικής κατάστασης του πανεπιστημίου σε όλα τα επίπεδα: κτιριακές υποδομές, καθηγητές χωρίς θέληση να διδάξουν, χωρίς επικοινωνία, χωρίς πρόοδο στη διδασκαλία, φοιτητές με το “με έκοψε” και την αντιγραφή, το “έχει κάποιος σημειώσεις” (γιατί εγώ δεν ασχολούμαι να πάω ή να διαβάσω εκτός από την τελευταία στιγμή), φοιτητές που περνούσαν κάνοντας τους ακόλουθους σε καθηγητές μέχρι να βρεθούν στο 222 και να τους βρίζουν, μαθήματα που στο πανεπιστήμιο γινόντουσαν σε επίπεδο δημοτικού, να ψάχνει κανείς να βρει έναν καθηγητή σωστό σε όλα τα στοιχεία του checklist και να βρίσκει 1-2 στους 20.

Βιβλιοθήκη με μουντρούχους ανθρώπους, γραμματεία όπου το “μη συνεργάσιμος” είναι επιεικές. Δωρεάν παιδεία που δε μας φτάνει σε τίποτα, που όλα τα εκατομμύρια που πέφτουν για συγγράμματα είναι λίγα, παρότι κανείς στον κόσμο δεν τα έχει.

Εξευτελίζονται οι έννοιες!

Που επί 1+ χρόνο η Φιλοσοφική είχε εστίες σκουπιδιών που αποφεύγαμε κάποιοι, καλλιεργούσαμε κάποιοι άλλοι. Είδα τους ίδιους που φωνάζανε για τα δικαιώματα των καθαριστριών κλπ να πετάνε καφέδες και αποφάγια στα βουνά σκουπιδιών, και την καθηγήτρια που όλοι κράζουν λόγω ηλικίας και αυθαίρετου τρόπου διδασκαλίας να οργανώνει μαζική προσπάθεια καθαρισμού. Είδα να με θεωρούν πρόβατο επειδή δεν παπαγαλίζω τα ίδια και τα ίδια με άλλους 100, 300, 1000 που ανήκουν στην ίδια παράταξη, που ντύνονται παρόμοια, γιορτάζουν παρόμοια, ζουν ομοιόμορφα.

Είδα έννοιες όπως “ελευθερία λόγου”, “δίκαιο”, “μέλλον”, “άσυλο” να διατυμπανίζονται και να εξευτελίζονται μπροστά στο βωμό του εγωκεντρισμού και της ανάγκης για υπερ-κυριαρχία. Είδα καταστάσεις και περιπτώσεις που δεν κατανοούσα, όπως “γιατί δεν μπορεί να μιλήσει στη συνέλευση κάποιος που δεν ανήκει σε παράταξη;” (γιατί αυτή η απάντηση δόθηκε), όπως καθηγητές να παίρνουν ένα μήνα και πάνω να βγάλουν αποτελέσματα μιας εξέτασης 20 ατόμων, όπως φοιτητές με βία και εξαναγκασμό να παίζουν μουσική στη διαπασών έτσι ώστε ολόκληροι όροφοι της Φιλοσοφικής να μη μπορούν να κάνουν μάθημα.

Προσπάθησα…

Προσπάθησα κατά καιρούς να κάνω κάτι γι’αυτό, να μιλήσω μαζί με τον οποιονδήποτε, προσπαθώντας να καταλάβω την πλευρά του/της. Πάντα, όταν φτάναμε στο τέλμα, στο σταυροδρόμι της άποψης που είχε με την αντίθετη, με έκοβε, με μείωνε ή μου έφερνε άσχετα παραδείγματα ή συλλογισμούς με λογικά κενά.

Έτρεχα πνευματικά να μαζέψω το διάλογο αυτόν, να μπαλώσω τις τρύπες που άνοιγε με βαρύγδουπες δηλώσεις, προσωπική επίθεση, επικλήσεις σε παρελθοντικές καταστάσεις άνευ σημασίας ή ακόμα χειρότερα διττής σημασίας που εναλλάσσεται ad hoc. Είδα και άκουσα και έμαθα για περιπτώσεις φοιτητών που εκβιαστικά εισχώρησαν σε παράταξη, για παρατάξεις που πουλάνε σημειώσεις, βαθμούς και την ίδια την δημοκρατία του Πανεπιστημίου.

Είδα οποιαδήποτε πρόοδο να πολεμάται βάναυσα, πωρωμένα, ασύστολα και οποιαδήποτε σκέψη αρνητικής προόδου να αγκαλιάζεται. Δοξολογίες του “λίγο και λιγότερο”, του “δε θέλω ανταγωνισμό”, της διευκόλυνσης σε έναν χώρο που κάποτε λειτουργούσε με τη σκέψη “Αιέν Αριστεύειν”.

Είδα να γυρνάω σπίτι μου ή να κοιτάω τον υπολογιστή μου μετά από διαμάχη πολιτικοκοινωνική που δεν βγάζει κανένα νόημα και να νιώθω απελπισία, διότι πως να συνεννοηθείς με τόσο μίσος; Πως να ανταλλάξεις απόψεις με ανθρώπους που αυτόματα σε θεωρούν κατώτερό τους επειδή δεν είσαι υπέρ της βίας, της διαμάχης, του “ας τα κόψουμε όλα και ας αράξουμε για μπύρες”. Της εύκολης λύσης.


Η Εύκολη λύση

Πάντα να αποκαλούμε “εύκολη λύση” το “κάθομαι και διαβάζω, σπουδάζω, μορφώνομαι και κάνω το καλύτερο που μπορώ στη ζωή μου” ενώ θέλει κουράγιο η κατάληψη, το να κάνω μια βόλτα από τα Προπύλαια στην Πλατεία Συντάγματος, το να επιβληθώ με το “έτσι θέλω” σε όποιον σκιάζεται μπροστά στη βία που αναδίδω.
Κάποια στιγμή, σταμάτησα να ελπίζω.

Σταμάτησα να ασχολούμαι άμεσα και έπιασα το έμμεσο. Που και που, μια φορά στο τόσο θα μπω πάλι στο νερό, να δω αν έχει αλλάξει κάτι. Προς το χειρότερο, ναι. Η ανάγκη για εναντίωση πλέον είναι πανταχού μεγαλύτερη και ισχυρότερη από την ανάγκη για βελτίωση της κατάστασης. Όλοι θέλουμε απλά να παύσει, να λιώσει, να καεί η αντίθετη πλευρά, είτε είναι η αριστερά, η δεξιά, οι πλούσιοι, οι φτωχοί, οι γκέι, οι στρέιτ, οι ανώτεροι, οι κατώτεροι, τα αφεντικά, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι δημόσιοι, οι βουλευτές, οι μεν nerds από τους δε nerds, οι κρεατοφάγοι, αυτοί που καταλαβαίνουν τα λάθη τους ή έστω, άσχετα αλλάζουν σκέψη και ψάχνουν νέους δρόμους από αυτούς που μένουν σταθεροί στα πιστεύω τους.

Και γω, γράφω ποστ στο facebook από συνήθεια πλέον, με την σκέψη ότι ίσως κάποιος το διαβάσει, και ίσως καταλάβει τι λέω και γίνουμε δύο.

Μαύρα πανιά!  Χαίρε πατρίδα του πολιτισμού, της δημοκρατίας, της ελευθερίας και του ατενίσματος του μέλλοντος.
Ατενίζουμε στο Σούνιο μου φαίνεται, και τα μαύρα πανιά έρχονται.”
Έγραψαν σε τοίχο..

Από THE RIGHTER