Από τον Οκτώβριο του 2012 το ΔΝΤ ομολογεί (στο Πανόραμα της παγκόσμιας οικονομίας), πως το δημοσιονομικό πρόγραμμα λιτότητας στην Ελλάδα (και στις άλλες χώρες της Ε.Ε.) δεν βγαίνει.

του Σωτήρη Χατζηγάκη
πρώην υπουργού

Ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, ένας από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους του κόσμου και επικεφαλής του ερευνητικού τμήματος του ΔΝΤ, παραδέχεται (στην 43 σελίδων έκθεσή του, την οποία έδωσε στη δημοσιότητα στις 3 Ιανουαρίου 2013), ότι το ΔΝΤ έκανε λάθος. Για να γίνει αυτό πιο σαφές: το μεγαλύτερο ταμείο του πλανήτη παραδέχτηκε το λάθος του. Υποτίμησε, δηλαδή, τις μοιραίες συνέπειες της λιτότητας, που το ίδιο επέβαλε.

Από απλό λάθος υπολογισμό, ομολογεί το ΔΝΤ, αλλά με συνέπειες εξόχως τραγικές (ύφεση), κυρίως για τους πολίτες της Νότιας Ευρώπης. Γι’ αυτό, άλλωστε, και στη χώρα μας βιώνουμε τα τελευταία τρία χρόνια τις τεράστιες επιπτώσεις της πολιτικής αυτής της λιτότητας: ανεργία, πτωχεύσεις, εξαθλίωση των εργαζομένων, απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, «διαθεσιμότητες» στον δημόσιο κλπ.

Πρόσφατα, το ολέθριο αυτό λάθος, που οδήγησε σε βαθιά ύφεση τις χώρες που εφάρμοσαν το πρόγραμμα, το αναγνώρισε επίσημα και ο εκπρόσωπος τύπου του ΔΝΤ Τζέρι Ράις, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι δεν είχαν συνυπολογίσει την επίπτωση των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής στη συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας και την πολιτική κρίση που επηρέασε την κατάσταση στην Ελλάδα και καθυστέρησε την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών.

 Νωρίτερα, το λάθος το είχε αναγνωρίσει και η Κριστίν Λαγκάρντ. Έτσι απλά λοιπόν. Οι λαοί ταλαιπωρούνται σκληρά και άδικα, επειδή η τρόικα έκανε «λάθος» και οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων τριών χρόνων, είτε δεν κατανόησαν αυτό το λάθος, είτε ήθελαν να ακολουθήσει η χώρα αυτή τη πολιτική.

            Παρ’ όλα αυτά, η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει να εφαρμόζει την πολιτική του ΔΝΤ, που το ίδιο το ταμείο απέρριψε!! Έτσι, η υπερφορολόγηση, οι περικοπές συντάξεων, μισθών και ημερομισθίων, συνεχίζονται σε εξουθενωτικούς ρυθμούς. Παραλογισμός. Ωστόσο, η διαφαινόμενη, τώρα στροφή του ΔΝΤ προς πολιτικές πιο ήπιες, θα έπρεπε να έχει ήδη προβληματίσει την κυβέρνηση, η οποία εξακολουθεί να πορεύεται με «κλειστά τα μάτια» ακολουθώντας πιστά τις εντολές της Γερμανίας (βλ. πρόσφατες δηλώσεις Ράιχενμπαχ, αλλά και Στάινμπρουκ, ότι το πρόγραμμα λιτότητας δεν χαλαρώνει).

            Σε προηγούμενο άρθρο μου (Έρευνα, 11/11/2012 και στο διαδίκτυο, με τίτλο «Η επανεκλογή Ομπάμα: Θα επανέλθουμε άραγε στο χαμένο «Μεσαίο Χώρο» και στη λογική;») τόνιζα πως η πολιτική Ομπάμα, μετά την επανεκλογή του, αναμφίβολα μπορεί ν’ αποτελέσει μια καινούργια αφετηρία και ίσως μπορέσει ν’ αλλάξει αυτή την πολιτική της Γερμανικής Ευρώπης και των αδηφάγων αγορών.

 Ήδη προ ολίγων ημερών (εφημερίδες και ΜΜΕ Πέμπτης 14 Φεβρουαρίου 2013), ο αμερικανός πρόεδρος, σκιαγραφώντας την πολιτική της δεύτερης θητείας του στην ετήσια προεδρική ομιλία ενώπιον των γερουσιαστών και βουλευτών, έθεσε στο επίκεντρο της ατζεντας του μια καθαρά κεϋνσιανή πολιτική (αυξήσεις κατωτέρων μισθών, δημόσιες επενδύσεις στην εκπαίδευση, επιδοτούμενα προγράμματα για δημιουργία θέσεων εργασίας κλπ.). Στη πολιτική του αυτή, βέβαια, αντέδρασε με βιαιότητα ο Σόιμπλε. Ήταν αναμενόμενο. Η Γερμανοί συνεχίζουν πεισματικά τον αυτοκαταστροφικό τους πόλεμο από τον οποίο πλήττονται τώρα και οι ίδιοι (το τελευταίο τρίμηνο του 2012 και η Γερμανία είχε ύφεση 0.6%).
 
Υπάρχουν, ωστόσο, και άλλες δύο ενδείξεις που μας οδηγούν στην σκέψη-υπόνοια, για την αλλαγή της στάσης των ΗΠΑ προς ηπιότερες οικονομικές συνταγές και η οποία θα ανατρέψει τη μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενη σκληρή μονεταριστική πολιτική των ανεξέλεγκτων «αγορών» και της Γερμανίας της Μέρκελ. Η πρώτη ένδειξη είναι το ομολογηθέν από το ίδιο το ΔΝΤ λάθος του, όσον αφορά στους πολλαπλασιαστές.

Αποκαλύφθηκε, λοιπόν, πως «ο βασιλιάς είναι γυμνός» και συνεπώς τα σκληρά περιοριστικά προγράμματα, όπως τα μνημόνια, που εφαρμόζονται και στη χώρα μας, επιφέρουν αντίστροφα οικονομικά αποτελέσματα και καθιστούν τους ανθρώπους πειραματόζωα, κατά την εύστοχη παρατήρηση του Κρούγκμαν. Υπενθυμίζεται, εδώ, πως το ΔΝΤ επηρεάζεται άμεσα και ευθέως από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Δεν θα ήταν συνεπώς «θεωρία συνομωσίας» αν υποθέταμε πως αυτή η δημόσια «αυτομαστίγωση» του Ταμείου έχει γίνει από το ίδιο τυχαία.  Βρισκόμαστε, λοιπόν, σαφώς, μπροστά σε μια φανερή σύγκρουση δύο πολιτικών: της χαλάρωσης των αυστηρών συνταγών των μνημονίων και στη συνέχιση του «λάθους», αφού εξακολουθούμε να είμαστε απόλυτα υπάκουοι στις γερμανικές εντολές.ωρ???????? θα αποτελοου μια καθαρωρ???????? θα αποτελοου μια καθαρωρ???????? θα αποτελοου μια καθαρ
 
Η δεύτερη ένδειξη για πιθανές αλλαγές στην παγκόσμια οικονομία –που θα επηρεάσουν οπωσδήποτε και τη χώρα μας- προέρχεται και πάλι από την Αμερική του Ομπάμα. Αφορά στην πρόσφατη ταπεινωτική αγωγή που ήγειρε η κυβέρνηση των ΗΠΑ κατά του οίκου αξιολόγησης Standard’s and Poor’s για παραχάραξη στοιχείων. Σημειώνουμε εδώ, πως το ανεξέλεγκτο ολιγοπώλιο των τριών παγκόσμιων οίκων (Moody's - Standard & Poor's, Fitch) αποτελεί την καρδιά του διεθνούς «νέο-φιλελεύθερου» συστήματος.

Οι τρεις αυτές εταιρίες αξιολογούν κατά το δοκούν, -δηλαδή, κατά τα συμφέροντα των μεγάλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών που αποτελούν τα αφεντικά τους- τις οικονομίες των κρατών, με συνέπεια έτσι τα κράτη ν’ αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να εφαρμόσουν σκληρά προγράμματα λιτότητας ώστε να μπορούν να έχουν πρόσβαση στις αγορές. 
 
Με τις πράξεις τους, όμως, αυτές (τις ψεύτικες, δηλαδή, αξιολογήσεις), οι οίκοι αυτοί αλλοιώνουν συστηματικά την αληθινή εικόνα της διεθνούς οικονομίας, έτσι ώστε, τελικά, να επιβάλλονται στα κράτη πολιτικές σκληρής λιτότητας, που ευνοούν τις εργοδότριές τους εταιρείες, καθώς και τα κράτη που κερδοσκοπούν από την κρίση σε βάρος των λαών.

 Ο συνδυασμός αυτών των «συμπτώσεων» μας οδηγεί σε τρία ερωτήματα: πρώτο, θ’ αλλάξει η περιοριστική οικονομική πολιτική στον κόσμο, με την διαφαινόμενη αλλαγή στάσης της Αμερικής του Ομπάμα; δεύτερο, θα σηματοδοτήσει η στροφή αυτή πολιτικές αλλαγές στη χώρα μας, η οποία εξακολουθεί να παραμένει προσκολημένη στους Γερμανούς;

Και τρίτο, γιατί η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να ακολουθεί πιστά το δόγμα «όλα στους Γερμανούς», όπως χαρακτηριστικά έγραφα σε προηγούμενο άρθρο μου (στην Έρευνα, 13/01/2013 και στο διαδίκτυο); Και τελικά θα επαναδιαπραγματευθούμε άραγε ποτέ τα μνημόνια με «ζωντανούς» τους Έλληνες;