.gif)
Στις 18 Νοεμβρίου 2023 συναντηθήκαμε οι απόφοιτοι του 4ου Δημοτικού Σχολείου Τρικάλων του σχολικού έτους 1965-1966. Σύνολο 33 συμμαθητές. Όχι μόνον από τα Τρίκαλα αλλά και από άλλα μέρη. Βρεθήκαμε μετά από 57 χρόνια.
Της Ελισάβετ Χασιώτη-Νημά
Πράγματι, 57 χρόνια πέρασαν (58 σήμερα) που ως μαθητές του 4ου Δημ. Σχ. Τρικάλων η πλατεία Αγίας Επισκέψεως ήταν μέρος της ζωής μας. Όμορφα χρόνια. Εκεί γράφτηκε ένα κεφάλαιο της ιστορίας της ζωής μας, με ξεχωριστές αναμνήσεις για όλους μας.
Η συνάντησή μας αυτή ξαναζωντάνεψε μνήμες, χαρούμενα επεισόδια, αλλά και στενόχωρες αναφορές σε συμμαθητές μας που δεν είναι πια μαζί μας.
Αυτές οι μαθητικές στιγμές επανήλθαν στην μνήμη όσων από τους συμμαθητές μας παρακολούθησαν την όμορφη εκδήλωση που έγινε στον αύλειο χώρο του 4ου Δημοτικού Σχολείου για τα 150 χρόνια ύπαρξης του κτιρίου (κτίστηκε το 1874, επί Τουρκοκρατίας), στο οποίο από το 1929 στεγάζεται και λειτουργεί το 4ο Δημοτικό Σχολείο Τρικάλων. Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους διοργανωτές αυτής της γιορτινής εκδήλωσης, ιδιαίτερα σ’ εκείνους που έγραψαν τα κείμενα και επέλεξαν τα τραγούδια και του χορούς που όλα εκτελέστηκαν με άψογο τρόπο. Φυσικά συγχαρητήρια αξίζουν και στους μαθητές μέσω των οποίων πολύ παραστατικά το κτίριο «διηγήθηκε» την ιστορία των 150 χρόνων ύπαρξής του.
Στη περίοδο από το 1960 έως 1966 ήμασταν ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της ιστορίας, φυσικά με τους δασκάλους μας. Την Αντωνία Λέφα, τον Γεώργο Λυγάτσικας, τον Κων/νο Γκαρνάρα, δασκάλους που μας πρόσφεραν πολλά. Ήταν δίπλα μας κάθε στιγμή με αγάπη και υπομονή. Ήμασταν συνολικά 63 μαθητές. 46 αγόρια και 17 κορίτσια, 63 δεκάχρονα ή εντεκάχρονα παιδιά, με την μπλέ ποδιά και το άσπρο γιακαδάκι, τα κορίτσια με άσπρη κορδέλα στα μαλλιά τους, τα αγόρια κουρεμένα με την «ψιλή», παιδιά με την ζωηράδα της ηλικίας τους που έπρεπε να μάθουν γράμματα. Δύσκολο το έργο των δασκάλων, γι’ αυτό λίγη αυστηρότητα ήταν απαραίτητη. Κάναμε μάθημα σε μία μεγάλη αίθουσα με ξύλινα θρανία όπου καθόμασταν τρεις -τρεις, με έναν τεράστιο μαυροπίνακα στον τοίχο, και μια μεγάλη ξυλόσομπα στην άκρη για τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Όταν όμως χτυπούσε το κουδούνι για διάλειμμα, τρέχαμε όλοι στην αυλή για παιχνίδι, αφού πρώτα περνούσαμε από το «κυλικείο» του σχολείου. Ποιό ήταν όμως το κυλικείο; Τα παντοπωλεία και ο φούρνος της γειτονιάς: Ο Κατσίκας, ο Βλαχάβας, και ο Μπαλαμώτης με είδη ζαχαροπλαστικής και ξηρούς καρπούς. Και φυσικά ο φούρνος του Γαμβέτα από τον οποίο αγοράζαμε μια φέτα ψωμί και ελιές με ένα πενηνταράκι (μισή δραχμή της εποχής μας).
Μετά παιχνίδι... Τι παίζαμε; κρυφτό, κυνηγητό, στρατιωτάκια «ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα», τα αγόρια σφεντόνα, σβούρα, την γομάρα, τα κορίτσια κουτσό, σχοινάκι, τα μήλα. Τα αγόρια είχανε κάνει και ομάδα μπάσκετ με προπονητή τον δάσκαλό μας Γιώργο Λυγάτσικα.
Φυσικά φροντίζαμε και για την καθαριότητα του σχολείου. Καθαρίζαμε την αυλή τακτικά. Ήταν όμως κουραστικό και βαρετό. Δικαιολογείται νομίζω το σκασιαρχείο μερικών!!! Εκτός όμως από την αυλή μας, έπρεπε να φροντίσουμε και για τους μεταξοσκώληκες που εκτρέφαμε στο πίσω μέρος της αυλής. Κάθε μέρα φέρναμε φύλλα από τις μουριές της γειτονιάς μας και παρακολουθούσαμε τα στάδια της σύντομης ζωής τους.
Τις Απόκριες τις γιορτάζαμε ντυμένοι τα κορίτσια βασίλισσες, πριγκίπισσες, νεράιδες, τα αγόρια καουμπόηδες, Ζορό, έτοιμοι για φωτογραφία, στην αυλή του σχολείου ή στην κεντρική πλατεία, με τον δάσκαλό μας δίπλα.
Στις εθνικές γιορτές φυσικά συμμετείχαμε στις παρελάσεις με την συνοδεία του δασκάλου μας. Σημαιοφόροι της τάξης μας (σχ. έτος 1965-66) ήταν ο Κώστας Οικονόμου (28η Οκτωβρίου) και ο Γιώργος Παπουτσής (25η Μαρτίου).
Στο τέλος της σχολικής χρονιάς συμμετείχαμε στις γυμναστικές επιδείξεις του σχολείου. Κάναμε γυμναστική με «γυμναστή» τον δάσκαλό μας. Γέμιζε η αυλή με τους γονείς που έρχονταν να παρακολουθήσουν και να χαρούν τα παιδιά τους.
Και φυσικά η χρονιά τελείωνε με την παραδοσιακή φωτογραφία όλης της τάξης με τον Δάσκαλό μας στο κέντρο.
Περάσανε από τότε 58 χρόνια. Κάθε ένας τράβηξε τον δρόμο του. Μεγαλώσαμε, κάναμε οικογένεια, παιδιά, εγγόνια.... Είναι χαρά και ευτυχία που φτάσαμε μέχρι εδώ, παρά τις όποιες δυσκολίες που φυσικά συναντήσαμε στην πορεία. Τα παιδικά και μαθητικά χρόνια μένουν χαραγμένα στην μνήμη μας και όσο μεγαλώνουμε τα θυμόμαστε όλο και πιο έντονα και μας γαληνεύουν.
Το ιστορικό 4ο Δημοτικό Σχολείο Τρικάλων θα είναι πάντα το σχολείο της καρδιάς μας. Ευχόμαστε σε όλους τους εκπαιδευτικούς του σχολείου, υγεία, και δύναμη για την συνέχεια του έργου τους, που κρύβει πολλές δυσκολίες αλλά και πολλή ικανοποίηση όταν οι στόχοι τους πετυχαίνουν και το έργο τους αναγνωρίζεται. Επίσης, στους σημερινούς μαθητές, ευχόμαστε υγεία, δημιουργικότητα και πραγματοποίηση κάθε επιθυμίας τους έχοντας ως βάση με γερά θεμέλια την Παιδεία που προσφέρει το Σχολείο σε όλες του τις βαθμίδες.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ:
Στην ενότητα:Ρετρό Φωτό & Ιστορίες
4ο Δημοτικό σχολείο Τρικάλων, σχολική περίοδος 1965 - 66
Επιστροφή
