Καθώς δεν τους φέρνει ο πελαργός...

(Καλό...!  Μας το έστειλαν οι "ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΝΤΡΑ")

Μέθοδος 1η:

Μαζεύεις μερικούς κολλητούς και κάμποσους επαγγελματικά εξαρτημένους, αξιοποιείς το γεγονός ότι έχεις “άριστες σχέσεις” (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) με τα Μέσα Ενημέρωσης, παίρνεις υπό μάλης την οικογενειακή παράδοση (με τις απορρέουσες εξαρτήσεις και γνωριμίες) και με απαραίτητο αξεσουάρ το απολιτίκ – life style στυλάκι ΑΥΤΟΑΝΑΓΟΡΕΥΕΣΑΙ ο επόμενος σωτήρας του τόπου, ο εκφραστής του “νέου” και της “καινοτομίας”.
Δεν είναι κακή επιλογή. Άλλωστε η κλασική οικογενειοκρατία απαντάται και εις τας καλυτέρας οικογενείας της χώρας. Ο δε συνδυασμός της με έναν επαρχιώτικο μπερλουσκονισμό την κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.

Μέθοδος 2η:

Αφού διανύσεις κάμποσες 10ετίες ως ευνοούμενος των πλέον – σήμερα – αποκρουστικών κομματικών θερμοκηπίων (και κάποιων αλήστου μνήμης πολιτικών γραφείων), αφού αναρριχηθείς χάρις στα κομματικά χρίσματα και τη συνεργασία ατόμων που αποτελούν τον ορισμό του πελατειακού αίσχους (κι αφού το κόμμα – θερμοκήπιο δύσκολα διακρίνεται πια στον πολιτικό χάρτη), ανακαλύπτεις αίφνης το τέλος του “παλιού”, ενδύεσαι την original αυτοδιοικητική στολή, αποκρούεις τα χρίσματα και τας παραφυάδας αυτών, αναδεικνύεις τον “ανεξάρτητο” που τόσα χρόνια έκρυβες μέσα σου και ΑΥΤΟΑΝΑΚΗΡΥΣΣΕΣΑΙ ο συνεχιστής της σωτηρίας του τόπου.
Δεν είναι άσχημη επιλογή. Αν μάλιστα ισχύσει και η πεποίθησή σου ότι τα Τρίκαλα έχουν από παλιά αδελφοποιηθεί με τη χώρα των Λωτοφάγων, έχεις και ελπίδες!

Μέθοδος 3η:

Παίρνουμε ένα κόμμα που έχει τα μέγιστα συμβάλλει στο να βουλιάξει στην απόγνωση και τη δυστυχία μια ολόκληρη χώρα. Παρ' όλα αυτά – και καθ' ότι υποδύεται την κυβέρνηση της χώρας – δεν είναι δυνατόν να μην έχει να προτείνει υποψήφιο Δήμαρχο, μα... σε όποιον απευθύνεται το βάζει έντρομος στα πόδια, κι ας πασχίζουν εναγωνίως τα – άφθονα – πολιτικά γραφεία που διαθέτει τοπικώς, με την παλιά καλή δεξιά στρατηγική του “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”!
Μέχρι την ανεύρεση του υποψηφίου πάντως, απαιτείται να πείθει πως η δυστοκία οφείλεται στην αναζήτηση του “καταλληλότερου” και όχι στο ό,τι δεν βρίσκονται στις μέρες μας αυτόχειρες, πρόθυμοι να ριχτούν σε μια μάχη από χέρι χαμένη...

Μέθοδος 4η:

Εδώ, απαιτείται η ύπαρξη μιας ζωντανής, ενεργής συλλογικότητας, που οραματίζεται έναν Δήμο που θα 'ναι κοντά στον αδύναμο, έχει στο ενεργητικό της πολυετή αγώνα και καθημερινές μάχες για τη βελτίωση της ζωής του πολίτη, και παράλληλα, πίστη στην ομαδική δουλειά κι όχι στην “ενός ανδρός αρχή” και πεποίθηση στην ενεργοποίηση του πολίτη κι όχι στην εν λευκώ ανάθεση. Με δημοκρατικές, ανοιχτές διαδικασίες, τα μέλη της συλλογικότητας συζητούν, προτείνουν, ανταλλάσσουν απόψεις και τελικά, καταλήγουν από κοινού στην ανάδειξη του επικεφαλής στον αγώνα αυτό.

Ο τρόπος αυτός, δε συνιστάται σε θιασώτες των τριών πρώτων μεθόδων: πολλές οι άγνωστες σ' αυτούς λέξεις (“συναπόφαση”, “συμμετοχική δράση”, “δημοκρατικές διαδικασίες”, “πολιτική σκέψη και κρίση” κλπ), κι αν μη τι άλλο, δεν προσφέρεται για “ελέω θεού αρχηγούς”...